मला वाचनाची आवड आहे पण मी फार काही चांगले, खोल, अर्थपूर्ण वाचले आहे असे नाही. कथा, कादंबऱ्या, कवितासंग्रह, आत्मचरित्रे मी फारशी वाचलेली नाहीत. बऱ्याच नावाजलेल्या साहित्यिकांची नावेही मला माहीत नाहीत. ज्यांची नावे माहीत आहेत त्यांची पुस्तके मी वाचलेली नाहीत. (आग्रहाखातर काही प्रसिद्ध पुस्तके वाचल्यावर "यात विशेष काय आहे?" असे भाबडे प्रश्न मला पडतात, पण त्या पुस्तकांनी भारावलेल्या लोकांना ते प्रश्न विचारण्याचे धाडस होत नाही.) हे मी अतिशय प्रामाणिकपणे आणि नम्रपणे सांगतो आहे. "मला या विषयाची फारशी माहिती नाही" किंवा "मी काही या विषयातील तज्ज्ञ नाही" अशी सुरूवात करून त्याच विषयावर पुढे तासनतास बोलणाऱ्या किंवा भलेमोठे लेख/पुस्तके लिहिणाऱ्या महान लोकांसारखा कोणताही आव मला आणायचा नाही.
मी काय वाचतो? आणि का वाचतो? ह्या प्रश्नाचे उत्तर देताना खरेच बराच विचार करावा लागला. लहानपणी वाचन हा सगळ्यात आवडता छंद. आणि लहानपणापासून मी हाती लागेल ते पुस्तक वाचायचो. वर्तमानपत्रे, साप्ताहिके, मासिके दिवाळी अंक, कॉमिक्स, सिंहासन बत्तिशी, वेताळ पंचविशी, पंचतंत्र, इसापनीती वगैरे वगैरे त्यावेळची आवडती पुस्तके होती. एकच पुस्तक कितीवेळा वाचावे याचा विचार फारसा केला जात नसे. बोध, तात्पर्य, शिकवण वगैरे काही असते/असावे हे आमच्या खिजगणतीतही नसायचे. पण अजाणतेपणी का होईना पण त्या पुस्तकांनी बालमनावर केलेला परिणाम अजूनही शिल्लक आहे. ("म्हणजे? त्यानंतर तुझी मानसिक वाढ झालीच नाही की काय?" असे कुणाला वाटले तर त्यात बऱ्याच अंशी तथ्य आहे असे मला वाटते.)
माझे बालपण जिथे गेले, तिथल्या एकमेव दुकानात शाळेची पुस्तके वगळता २०/३० पानी बालकथांशिवाय इतर काही मिळत नसे. "शाळेला लायब्ररी आहे" हे वाक्य "गाईला चार पाय असतात" किंवा "सूर्य पूर्वेला उगवतो" या वाक्यांइतकेच बिनमहत्त्वाचे होते. शिवाय अभ्यासाची पुस्तके किंवा रोजचे वर्तमानपत्र वाचण्याचा देखील कंटाळा असलेल्या मित्रमंडळामुळे लायब्ररीत जाऊन पुस्तक वाचणे हे स्वप्नातदेखील येत नव्हते. त्यामुळे घरात आधीचीच असलेली आणि भेट म्हणून मिळालेली पुस्तके ह्यावरच आमची गुजराण चालत असे.
सगळ्यात आवडीच्या पुस्तकांपैकी होती ती बालभारती, कुमारभारती. त्यांतले धडे फारच सुंदर होते, अर्थात परीक्षा नावाच्या एका राक्षसाने त्यातला आनंद अर्धा केला. संदर्भासह स्पष्टीकरण, कवितेचे रसग्रहण, भाषावैशिष्ट्ये असले प्रकार म्हणजे मला साहित्याची चिरफाड वाटे. नुसतंच वाचत जावं आणि त्यातच रमून जावं असं साधं सोपं आयुष्य असतं तर काय मजा आली असती! अनुभवाने सांगतोय, दहावीपर्यंत हे नशीब नव्हतं, पण अकरावी-बारावीत मराठी नव्हतं तरीही मी युवकभारती वाचून काढली, आणि त्या वाचनाचा आनंद अवर्णनीयच होता.
खर तर कुठल्याही वाचनाचा आनंद हा असाच असतो. ज्ञान मिळवण्यासाठीदेखील वाचावं लागतं, पण मग 'फक्त बर वाटतं' म्हणून जर एखादा वाचत असेल तर त्यातही काही चुकीचं नाही. समीक्षक, परीक्षक लोकांची मला कधी कधी कींव येते, एवढं प्रचंड वाचन, पण त्यातून काही आनंद मिळतो की नाही देव जाणे.
तर मग फक्त बरं वाटावं म्हणून वाचत गेलो आणि पुस्तकांनी पण अगदी मन मोकळं केलं. काही पुस्तकांनी हसवलं, काहींनी रडवलं, काहींनी घाबरवलं, काहिंनी अस्वस्थ केलं, काहिंनी भडकवलं आणि काहिंनी बहकवलं.. आणि आजही कोणतही पुस्तक चांगलं की वाईट हे एकाच गोष्टीने ठरत- 'त्याने मनाला हात घातला का?'
कालांतराने या नेहमीच्या पुस्तकांमध्ये अरेबिअन नाइट्स, सिंदबादच्या सफरी, रॉबिन हूड, रॉबिन्सन क्रुसो, फास्टर फेणे, शेरलॉक होम्स, "रशियन लोककथा" नावाचे एक भलेमोठे, लाल कापडी बांधणीतले पुस्तक अशी भर पडली. पुढे चिं. वि. जोशी आणि पुलं आयुष्यात आले आणि अजूनही गेले नाहीत. जातील असे वाटत नाही किंवा त्यांनी जावे असेही वाटत नाही.
पुढे तांत्रिक विषयांवरची पुस्तके वाचावी लागली. त्या पुस्तकांनी माझ्या मनावर, बुद्धीवर आणि एकूण विचारप्रक्रियेवर, वागणुकीवर बराच प्रभाव टाकला आहे. ("हा एक स्वतंत्र लेखाचा विषय आहे" हे वापरून वापरून गुळगुळीत झालेले वाक्य इथे (नेहमीप्रमाणे) चपखल बसते.)
असो, नमनालाच धडाभर तेल गेल्याने आता थोडंफार त्या माझ्या प्रिय पुस्तकांबद्दल..
(बऱ्याच आधी पशाने मला टॅग केले होते त्यावेळी मी काही लिहिले नाही, त्यामुळे हे लिहिताना एक अपराधीपणाची जाणीव आहे (लिहायला काय जातेय?) )
सध्या वाचनात असलेले/शेवटचे वाचलेले वा नुकतेच विकत घेतलेले मराठी पुस्तक (६ महिन्यांपूर्वी :)).
व्यंकटेश माडगुळकरांचं... माणदेशी माणसं
वाचले असल्यास, पुस्तकाबद्दल थोडेसे
:)
आवडणारी/प्रभाव पाडणारी पुस्तके
1. पुलंची मी वाचलेली सगळी पुस्तके
2. चिं वि जोशींची मी वाचलेली सगळी पुस्तके
3. व.पु. ची मी वाचलेली सगळी पुस्तके
4. ज्ञानयोग - स्वामी विवेकानंद, मराठी अनुवादकाचे नाव आठवत नाही आणि सध्या ते पुस्तक माझ्याकडे नाही.
5. मॢत्युंजय - शिवाजी सावंत
अद्याप वाचायची आहेत अशी पुस्तके
"अद्याप वाचावयाच्या पुस्तकांची" यादी मारूतीच्या शेपटीप्रमाणे, भारताच्या मतदार यादीप्रमाणे, राजकीय पक्षांच्या आश्वासन यादीप्रमाणे, माझ्याविषयी मित्रमैत्रिणींना असणाऱ्या तक्रारींच्या यादीप्रमाणे बरीच लांबलचक होईल म्हणून ती देण्याचा प्रयत्न करत नाही.
एका प्रिय पुस्तकाविषयी थोडेसे
बऱ्याच मुली वेगवेगळ्या कारणांनी आवडत असल्या तरी एकाच मुलीशी लग्न करता येईल हे जाणवल्यावर मनुष्य जसा खिन्न होईल तशी खिन्नता मला आता आली आहे. असो आता निवड करायचीच आहे तर सगळ्यांची गोळाबेरीज करून "गोळाबेरीज" ची निवड करावी लागेल. गोळाबेरीज हे पुलंच्या पुस्तकांपैकी माझे विशेष आवडते पुस्तक आहे. ग्रामीण जीवानाचे अविभाज्य अंग असलेली पण पुलंच्या कृपेने शहरातील सुशिक्षित लोकांच्या दिवाणखान्यातही दिमाखाने नांदणारी "म्हैस" याच पुस्तकातली. "घरमालकास मानपत्र", "बंधू आणि भगिनींनो", "सरदी" मधील निखळ विनोद, "माजघरातला स्फिंक्स", "घरगुती भांडणे", "जाल्मिकीचे लोकरामायण" मधील तिरकस विनोद. "मी नाही विसरलो", "एका दिवंगत गंधाचा मागोवा" मधील आठवणीत रमणारा विनोद आणि विशेष आवडणारे "एक नवे सौंदर्यवाचक विधान", "महाभारतकालीन वर्तमानपत्रे" आणि "माझी कु. संपादकीय कारकीर्द". एकूण काय? तर संग्रही असावेच असे हे पुस्तक.
समाप्त...
सागर जाधव
May 24, 2010
March 12, 2010
Making up a reputation..
I don't know why, but these days ppl think I am a wise person who can be consulted on any problems…
during last 12 hours I got 3 requests for help..
first.. when i logged in IM in the morning in office, checking for some news etc, I got pings for some technical help from different project.. some solution was not working due to product incapability and they thought I would get something working…
Then one of my friend asked me why skype was not properly working on his machine…
And at night in the call… the client asked my help to read contents of PDF file through some code… so strange.. :D
I double checked my face in the mirror as soon as I over with the call.. Was there some external signs/some aura which made ppl think me enlightened? Because I was more than sure, nothing has changed internally.. I had quickly checked that too..
• I could not recall table of 13,
• I wished a beautiful girl would stop her car and give me a ride, and nothing happened but a BIG truck passed by… :)
• I did not get even Rs.1 credited to my citibank account that I commanded..
So I was certainly not gifted by some Magical powers (I might not have uttered the correct spells -- but it is the remotest possibility.)
Interestingly, though ppl asked me for so much of help unfortunately but may be bcoz of the good deeds done by my ancestors, I was able to solve all the problems.. :D
Is it some phenomenon called mixing of personal life with the professional one?
I mean I am a software engineer by profession, a successful one. The customer asks so many questions/requirements/seeks help/opinions.. and sometimes I am not able to meet his needs.. but of course that's the part of being successful s/w engineer. In such situations all you have to do is ask more irrelevant questions which he cannot answers.. in Dilbert’s words --"if you cannot convince them, then confuse them", and you are all set still you can keep looking intelligent and expert.
Anyway I needed some damage control steps to change my image permanently.
• First thing I did, I replaced my image in suit on IM with the professional one.
• On the other hand, I shot a couple of emails to client without "Thanks and Regards".
• I called up my friends from desk and spoke in Marathi for long time.
..........................
After all, I want to be Sagar Jadhav; a simple human being and not some Proud Software Engineer. :-)
during last 12 hours I got 3 requests for help..
first.. when i logged in IM in the morning in office, checking for some news etc, I got pings for some technical help from different project.. some solution was not working due to product incapability and they thought I would get something working…
Then one of my friend asked me why skype was not properly working on his machine…
And at night in the call… the client asked my help to read contents of PDF file through some code… so strange.. :D
I double checked my face in the mirror as soon as I over with the call.. Was there some external signs/some aura which made ppl think me enlightened? Because I was more than sure, nothing has changed internally.. I had quickly checked that too..
• I could not recall table of 13,
• I wished a beautiful girl would stop her car and give me a ride, and nothing happened but a BIG truck passed by… :)
• I did not get even Rs.1 credited to my citibank account that I commanded..
So I was certainly not gifted by some Magical powers (I might not have uttered the correct spells -- but it is the remotest possibility.)
Interestingly, though ppl asked me for so much of help unfortunately but may be bcoz of the good deeds done by my ancestors, I was able to solve all the problems.. :D
Is it some phenomenon called mixing of personal life with the professional one?
I mean I am a software engineer by profession, a successful one. The customer asks so many questions/requirements/seeks help/opinions.. and sometimes I am not able to meet his needs.. but of course that's the part of being successful s/w engineer. In such situations all you have to do is ask more irrelevant questions which he cannot answers.. in Dilbert’s words --"if you cannot convince them, then confuse them", and you are all set still you can keep looking intelligent and expert.
Anyway I needed some damage control steps to change my image permanently.
• First thing I did, I replaced my image in suit on IM with the professional one.
• On the other hand, I shot a couple of emails to client without "Thanks and Regards".
• I called up my friends from desk and spoke in Marathi for long time.
..........................
After all, I want to be Sagar Jadhav; a simple human being and not some Proud Software Engineer. :-)
February 16, 2010
Studs in satara... ऊर्फ पप्पुचे लग्नं..!
आम्या मुंबईवरुन स्वत:ची गाडी, भाड्याचा चालक (diver ) व आभ्याला(गाय.) घेऊन शुक्रवारी(११ डिसेंबर) भल्या पहाटे ९:३० वाजता पुण्यात धडकला, म्हणजे पोचला. (पुण्यात गाडी घेऊन खरोखर धडकणं हा श्रीमंती षौक आहे!) शुक्रवारी भल्या पहाटे ७:३० वाजता पश्याने (माझा शाळेतला मित्र) झोपमोड केली, काय तर म्हणे क्रिकेट खेळायचा प्लॅन आहे. मी रात्री ४:३० वाजेपर्यंत कंपनीत खर्डेघाशी केल्याने क्रिकेट खेळणं तर दूरच, पण बघणं पण शक्य नव्हतं. पण अचानक पशाला क्रिकेट खेळायची कशी काय हुक्की आली देव जाणे!
मग मी त्याला समजावलं ते असं - हे बघ पश्श्या.. असा न तसा एकतर तू लवकर आऊट होतोस. बर सगळ्यांना बॉलिंग दिली पहिजे असा काही क्रिकेट्मधे नियम नाही..(How undemocratic!), मग तूझा खेळ क्षेत्ररक्षणापुरता मर्यादित राहतो.. बॅट्स्मनने मारलेला बॉलपण तूझ्याकडेच फार वेगाने येतो नाही; (मॅग्नॅटिक पर्सनलिटी, दुसरं काय?) तसा एखाद्याने चौकार मारण्याला तूझा विरोध अजिबात नाही, पण मग तो चेंडू सीमारेषेच्या थोडासाच बाहेर थांबावा अशी तुझी माफक अपेक्षा असते.. सीमारेषेपलिकडे (खरंतर अलिकडे पण) ५० मीटर पळणं हा वेळेचा तद्दन दुरुपयोग आहे. असो! ह्या विषयावर पश्याचा माझ्याशी मतभेद असल्याने तो खेळायला गेला....वर म्हणे, विन्या आला असता तर मला जरा मॉरल सपोर्ट मिळाला असता.. हम्मं.. तसाही नंतर सामन्याचा स्कोअर ऐकला तर एखाद्याला प्रश्न पडावा- हे क्रिकेट खेळले कि फूटबॉल? असो!
शुक्रवारी दुपारी ९:४० ला अखेर मी, आम्या, आभ्या आणि शशीतल (एकुण ५ हं!) पुण्यावरून कात्रज घाटातून NH4 ने साताय्र्याला निघालो. मधे शशीचा सातारी आग्रह न मोडता आम्ही व्यवस्थित चहापान केलं. सुरुवातीला आभ्याचे भ्रमणयंत्र (तब्बल दुसरया खेपेस) चोरीला गेल्यासंबंधी चर्चा व शेवटी शोकसभा झाली.. :D सगळेच जण आपापल्या क्षेत्रात काम करणारे कंत्राटी कामगार असल्याने गप्पा साहजिकच कोणाचं काय काम चालू आहे, अलिकडे किती SLA बुडाले, आजकाल ऑफशोअरची लोकं कामच करत नाहीत, मग त्याचा ऑनसाईट्च्या लोकांना कसा त्रास होतो अशा वळणाच्या होत्या. हल्ली कोणी जॉब बदलले, कोणाला किती मिळत असेल, कोणा संगणक-सुंदरींची लग्नं झाली ;) अशा गप्पा चालू होत्या. मधेच कोणाची कंपनी जास्त वाईट ह्यावर छोटासा वाद झाला.. (अशा वादात एकेकाळी आव्या जिंकायचा.. his first company was incredibly bad ;) )..शेवटी सगळ्यांच्याच कंपन्या वाईट हयावर सहमती झाली.
सातारय़ात शिरतानाच त्या शहराने एकदम आपली छाप टाकली.. खरंच फार सुंदर शहर!. छोटंसंच इन मीन ४ एक्झिट मधे संपतं, पण चकाचक! देखण्या जुन्या इमारती, प्रशस्त रस्ते, उद्याने, मैदाने .. आणि हवामान तर एकदम झकास.. शहरात पोहचल्यावर आभ्या (इंग.) ला उच्चल्लं आणि विवाह स्थळाकडे प्रस्थान केलं. कार्यालय सातारय़ाच्या बाहेर असल्यानं शेवटच्या टप्प्यात (नेहमीप्रमाणे) रस्ता चुकलो. मग रीतीनुसार, गाडीतले ५ अभियंते ह्यांनी प्रोजेक्ट मॅनेजमेंट, CMM-I प्रोसेसेस आणि 6-sigma मेथडॉलॉजीज ह्यांचा close to २० वर्षांचा (५ जणांचा प्रत्येकी ४ वर्षे) अनुभव वापरला आणि आम्ही अखेर साई आशीर्वाद मंगल कार्यालय, लोणंद रोड येथे पोहचलो.. त्याआधी "Difficulty of path is exponentially proportional to number of stranger engineers in the car" असा आम्ही एक सिद्धांत मांडला, आणि तो लगेच सिद्धदेखील झाला… कारण आमचा मित्र शशिकांत जाधव लग्नाला रस्ता (जास्त) न चुकता पोहचला. पण तो त्याच्या गाडीत एकटाच होता… त्यामुळं बहुतेक ;)
पोहोचताच नवरदेव (आव्या.. सॉरी अविनाश :))ची भेट घेतली आणि म(निषा) वरुन थोडे टोमणे मारले.. :) वाटत होतं सगळं ठीक चाल्लंय पण गंडांतर न करेल तो अव्या कुठला! पठ्ठ्याचा बुट घरी विसरल्यानं श्रीवंदनाला उशीर झाला. आभ्यानं (गाय.) ही जिवाभावाच्या मित्राच्या लग्नात (एका डोळ्यात हसु व एका डोळ्यात अंसु) घेवुन बेफाम नृत्य केलं... आपण सगळे समझु शकतो त्याचे दु:ख! मग आव्यानेही मागे न राहता "जाओ तुम चाहे जहां, याद करोगे वहां" या दु:खमय गाण्यावर गणपती डँन्स केला.. :) बरा झाला.. :D त्यानंतर ज्यासाठी गेलो होतो ते कार्य (जेवण) हाती घेतलं. जेवण खरच मस्त होतं आणि अविनाश इथापेसारखा दिलदार यजमान पण होता.. :p मग भीड न बाळगता संपूर्ण भारतीय पद्धतीने जेवण झालं, लोक अगदी हाताने भात कालवून जेवली.. जेवताना सगळ्या कॉमन मित्रांच्या आठवणी, चौकशा चालू होत्या. मी आणि आम्याने आव्याला मिस केलं. जेवणानंतर ग्रामीण भागातला चहा कसा असतो ह्या औत्सुक्यापोटी एक छोटा अभ्यास दौरा केला. अभिजीत(इंग.), अमित आणि शितल ह्यांनी आनंदाने मार्गदर्शन करण्याचे मान्य केलं.. बाकी सगळं नीट पार पडलं.
आमचा आत्तापर्यंतचा गाडीचा अनुभव आणि घड्याळ बघून, आम्ही लवकर निघण्याचा निर्णय घेतला :) आता परत जायची वेळ आली. सगळ्यांचा निरोप घेवुन आम्ही तरी संध्याकाळी ५ वाजता निघालो. मधेच मामी व मेसवाल्या आंटींना पण भेटलो. आभ्यानं(गाय.) त्याचा व आव्याचा (एवढ्या वर्षांनी का होईना) मामीकडचा हिशोब मिटवला.. बरं वाटलं. थोडावेळ Kbp मधेपण फेरफटका मारला.. कॉलेजचे जुने दिवस आठवले. मग त्याही गप्पा रंगल्या. तेथे थोडेफार फोटो पण काढले. आभ्यानं(गाय.) काळोखाचेही १-२ फोटो काढले(याला फार कौशल्य लागतं राव!)… तरी बरे आले फोटो... :)
शेवटी सातारा सोडलं... अनं कधी पुणं आलं ते कळालंच नाही. आम्हाला पुण्यात सोडुन आम्या मुंबईला गेला. हुरहुर लागणं म्हणजे काय, हे कात्रजला ऊतरल्यावर कळालं. जुन्या मित्रांच्या भेटी-गाठी झाल्या ह्याचा आनंद तर होताच, पण हा दिवस एवढ्या लवकर संपला ह्याचं वाईटही वाटत होतं...
बघू परत कधी असा योग येतो… तोपर्यंत इमेल, सेलफोन आणि स्मृतीचित्रे आहेतच…!
- साग्या
मग मी त्याला समजावलं ते असं - हे बघ पश्श्या.. असा न तसा एकतर तू लवकर आऊट होतोस. बर सगळ्यांना बॉलिंग दिली पहिजे असा काही क्रिकेट्मधे नियम नाही..(How undemocratic!), मग तूझा खेळ क्षेत्ररक्षणापुरता मर्यादित राहतो.. बॅट्स्मनने मारलेला बॉलपण तूझ्याकडेच फार वेगाने येतो नाही; (मॅग्नॅटिक पर्सनलिटी, दुसरं काय?) तसा एखाद्याने चौकार मारण्याला तूझा विरोध अजिबात नाही, पण मग तो चेंडू सीमारेषेच्या थोडासाच बाहेर थांबावा अशी तुझी माफक अपेक्षा असते.. सीमारेषेपलिकडे (खरंतर अलिकडे पण) ५० मीटर पळणं हा वेळेचा तद्दन दुरुपयोग आहे. असो! ह्या विषयावर पश्याचा माझ्याशी मतभेद असल्याने तो खेळायला गेला....वर म्हणे, विन्या आला असता तर मला जरा मॉरल सपोर्ट मिळाला असता.. हम्मं.. तसाही नंतर सामन्याचा स्कोअर ऐकला तर एखाद्याला प्रश्न पडावा- हे क्रिकेट खेळले कि फूटबॉल? असो!
शुक्रवारी दुपारी ९:४० ला अखेर मी, आम्या, आभ्या आणि शशीतल (एकुण ५ हं!) पुण्यावरून कात्रज घाटातून NH4 ने साताय्र्याला निघालो. मधे शशीचा सातारी आग्रह न मोडता आम्ही व्यवस्थित चहापान केलं. सुरुवातीला आभ्याचे भ्रमणयंत्र (तब्बल दुसरया खेपेस) चोरीला गेल्यासंबंधी चर्चा व शेवटी शोकसभा झाली.. :D सगळेच जण आपापल्या क्षेत्रात काम करणारे कंत्राटी कामगार असल्याने गप्पा साहजिकच कोणाचं काय काम चालू आहे, अलिकडे किती SLA बुडाले, आजकाल ऑफशोअरची लोकं कामच करत नाहीत, मग त्याचा ऑनसाईट्च्या लोकांना कसा त्रास होतो अशा वळणाच्या होत्या. हल्ली कोणी जॉब बदलले, कोणाला किती मिळत असेल, कोणा संगणक-सुंदरींची लग्नं झाली ;) अशा गप्पा चालू होत्या. मधेच कोणाची कंपनी जास्त वाईट ह्यावर छोटासा वाद झाला.. (अशा वादात एकेकाळी आव्या जिंकायचा.. his first company was incredibly bad ;) )..शेवटी सगळ्यांच्याच कंपन्या वाईट हयावर सहमती झाली.
सातारय़ात शिरतानाच त्या शहराने एकदम आपली छाप टाकली.. खरंच फार सुंदर शहर!. छोटंसंच इन मीन ४ एक्झिट मधे संपतं, पण चकाचक! देखण्या जुन्या इमारती, प्रशस्त रस्ते, उद्याने, मैदाने .. आणि हवामान तर एकदम झकास.. शहरात पोहचल्यावर आभ्या (इंग.) ला उच्चल्लं आणि विवाह स्थळाकडे प्रस्थान केलं. कार्यालय सातारय़ाच्या बाहेर असल्यानं शेवटच्या टप्प्यात (नेहमीप्रमाणे) रस्ता चुकलो. मग रीतीनुसार, गाडीतले ५ अभियंते ह्यांनी प्रोजेक्ट मॅनेजमेंट, CMM-I प्रोसेसेस आणि 6-sigma मेथडॉलॉजीज ह्यांचा close to २० वर्षांचा (५ जणांचा प्रत्येकी ४ वर्षे) अनुभव वापरला आणि आम्ही अखेर साई आशीर्वाद मंगल कार्यालय, लोणंद रोड येथे पोहचलो.. त्याआधी "Difficulty of path is exponentially proportional to number of stranger engineers in the car" असा आम्ही एक सिद्धांत मांडला, आणि तो लगेच सिद्धदेखील झाला… कारण आमचा मित्र शशिकांत जाधव लग्नाला रस्ता (जास्त) न चुकता पोहचला. पण तो त्याच्या गाडीत एकटाच होता… त्यामुळं बहुतेक ;)
पोहोचताच नवरदेव (आव्या.. सॉरी अविनाश :))ची भेट घेतली आणि म(निषा) वरुन थोडे टोमणे मारले.. :) वाटत होतं सगळं ठीक चाल्लंय पण गंडांतर न करेल तो अव्या कुठला! पठ्ठ्याचा बुट घरी विसरल्यानं श्रीवंदनाला उशीर झाला. आभ्यानं (गाय.) ही जिवाभावाच्या मित्राच्या लग्नात (एका डोळ्यात हसु व एका डोळ्यात अंसु) घेवुन बेफाम नृत्य केलं... आपण सगळे समझु शकतो त्याचे दु:ख! मग आव्यानेही मागे न राहता "जाओ तुम चाहे जहां, याद करोगे वहां" या दु:खमय गाण्यावर गणपती डँन्स केला.. :) बरा झाला.. :D त्यानंतर ज्यासाठी गेलो होतो ते कार्य (जेवण) हाती घेतलं. जेवण खरच मस्त होतं आणि अविनाश इथापेसारखा दिलदार यजमान पण होता.. :p मग भीड न बाळगता संपूर्ण भारतीय पद्धतीने जेवण झालं, लोक अगदी हाताने भात कालवून जेवली.. जेवताना सगळ्या कॉमन मित्रांच्या आठवणी, चौकशा चालू होत्या. मी आणि आम्याने आव्याला मिस केलं. जेवणानंतर ग्रामीण भागातला चहा कसा असतो ह्या औत्सुक्यापोटी एक छोटा अभ्यास दौरा केला. अभिजीत(इंग.), अमित आणि शितल ह्यांनी आनंदाने मार्गदर्शन करण्याचे मान्य केलं.. बाकी सगळं नीट पार पडलं.
आमचा आत्तापर्यंतचा गाडीचा अनुभव आणि घड्याळ बघून, आम्ही लवकर निघण्याचा निर्णय घेतला :) आता परत जायची वेळ आली. सगळ्यांचा निरोप घेवुन आम्ही तरी संध्याकाळी ५ वाजता निघालो. मधेच मामी व मेसवाल्या आंटींना पण भेटलो. आभ्यानं(गाय.) त्याचा व आव्याचा (एवढ्या वर्षांनी का होईना) मामीकडचा हिशोब मिटवला.. बरं वाटलं. थोडावेळ Kbp मधेपण फेरफटका मारला.. कॉलेजचे जुने दिवस आठवले. मग त्याही गप्पा रंगल्या. तेथे थोडेफार फोटो पण काढले. आभ्यानं(गाय.) काळोखाचेही १-२ फोटो काढले(याला फार कौशल्य लागतं राव!)… तरी बरे आले फोटो... :)
शेवटी सातारा सोडलं... अनं कधी पुणं आलं ते कळालंच नाही. आम्हाला पुण्यात सोडुन आम्या मुंबईला गेला. हुरहुर लागणं म्हणजे काय, हे कात्रजला ऊतरल्यावर कळालं. जुन्या मित्रांच्या भेटी-गाठी झाल्या ह्याचा आनंद तर होताच, पण हा दिवस एवढ्या लवकर संपला ह्याचं वाईटही वाटत होतं...
बघू परत कधी असा योग येतो… तोपर्यंत इमेल, सेलफोन आणि स्मृतीचित्रे आहेतच…!
- साग्या
February 10, 2010
A real life story...Part III
Ohh so you guys want me to end the story… You are least bothered what i feel about the situation..huh! :)
here I go…
She: I got to go..it's getting late.
(He looks into her eyes…my what moment! I would die for such a moment in my life...sounds so cute n sweet. Anyway so he looks into her eyes and says...)
He: I know you are not getting late...you are trying to run away. Don’t do that. You won’t be able to...because I have tried doing the same hell number of times...running away from you...your presence..your memories...even your smell n touch. But I failed…and now I have started understanding...how u feel.
She: Don’t you think this understanding came quite late?
(he holds her hand and says..)
He: but it's not all that late yaar! We can get back. It's just that we might have to make some extra effort…and let those efforts be such that they don’t look like efforts..:) let’s get back na…?
She: i would love to...falling in love with you was the most silly thing I did...but letting you go was worse than that. You don’t know how bad these nights have been! You'll never know..how much I love you..how much I care. You'll never know about my pain…about my broken heart. You'll never know how much I cried...just lying on my bed and thinking of you. Even the thought of you being with someone else made me shiver. But I thought you deserve someone better...someone who likes you for what you are...not like me who keeps arguing with you…who wants you to change so many things in you. But that’s just because I love you and I want you to be the best. My nagging is just a form of my love for you….. (she was about to cry…)
He: can you just stop talking..?
They both smile and look into each other's eyes...lost...lost as if there is nothing around them...! And they don’t even realize when that holding hands transformed into a tight hug...
Do I need to say anything more?...... J J
here I go…
She: I got to go..it's getting late.
(He looks into her eyes…my what moment! I would die for such a moment in my life...sounds so cute n sweet. Anyway so he looks into her eyes and says...)
He: I know you are not getting late...you are trying to run away. Don’t do that. You won’t be able to...because I have tried doing the same hell number of times...running away from you...your presence..your memories...even your smell n touch. But I failed…and now I have started understanding...how u feel.
She: Don’t you think this understanding came quite late?
(he holds her hand and says..)
He: but it's not all that late yaar! We can get back. It's just that we might have to make some extra effort…and let those efforts be such that they don’t look like efforts..:) let’s get back na…?
She: i would love to...falling in love with you was the most silly thing I did...but letting you go was worse than that. You don’t know how bad these nights have been! You'll never know..how much I love you..how much I care. You'll never know about my pain…about my broken heart. You'll never know how much I cried...just lying on my bed and thinking of you. Even the thought of you being with someone else made me shiver. But I thought you deserve someone better...someone who likes you for what you are...not like me who keeps arguing with you…who wants you to change so many things in you. But that’s just because I love you and I want you to be the best. My nagging is just a form of my love for you….. (she was about to cry…)
He: can you just stop talking..?
They both smile and look into each other's eyes...lost...lost as if there is nothing around them...! And they don’t even realize when that holding hands transformed into a tight hug...
Do I need to say anything more?...... J J
January 08, 2010
A real life story...Part II
I thought the story deserved a happy ending … you know with all those mushy-mushy lines. But then reality pinched me and I said to my friend... babes’ u r living in fantasies! Wake up..!
Here I’m sharing my thoughts which i gave to my friend. Actually I don’t like to blow my own trumpet (everytime :-D), but this is what I thought of at that time and still firm on it. Let me know if you guyz agree with me or not.
At that time, I think last year, when she (my friend) asked me what should she do..I started thinking… and you know when I think…I think as if I have never thought before... :-) At times when two people decide to go different ways... they create a void, a deep void one in each other's life. It takes hell lot of time to fill that feeling of emptiness that leaves one hollow for life.
Those late night calls… smses…long drives...hours in arms…physical intimacy…hugging after prolonged fights...close dance on symphony of life… having a glimpse at public places and shying away. You tend to miss all that attention and all those moments…and strange thought of getting back crosses your mind. One keeps saying to oneself this should work. We would try harder n stuff…but reality…reality is stranger than fiction. It pokes you… It hurts the most.
I don’t wanna say that one should never change one’s mind...not even trying to say if they chose different ways in life, they should follow that for the rest of their life. All I wanna say is think 100 times before you take that crucial decision of breakup…and if you regret your decision and wanna get back think 200 times. If you love someone it's not easy to.. let that person go…to imagine life without that person. After all he or she is that special one. But if you decide to do so...let that decision come after thorough thorough processing.
Try out all possible means to make it work and even then you fail, it’s time to move on. Don’t blind yourself with words like love...care...moments...romance! They sound intense…okay. These things are intense...but you need to have a reality check done. Love cannot keep you going all your life. Just like a friend of mine says ‘it's all about living together, not loving’. All you need to have is understanding...compatibility...compassion and a feeling of companionship. That’s it!
Said finally...decision is your's.
Will come with the real end later…
Here I’m sharing my thoughts which i gave to my friend. Actually I don’t like to blow my own trumpet (everytime :-D), but this is what I thought of at that time and still firm on it. Let me know if you guyz agree with me or not.
At that time, I think last year, when she (my friend) asked me what should she do..I started thinking… and you know when I think…I think as if I have never thought before... :-) At times when two people decide to go different ways... they create a void, a deep void one in each other's life. It takes hell lot of time to fill that feeling of emptiness that leaves one hollow for life.
Those late night calls… smses…long drives...hours in arms…physical intimacy…hugging after prolonged fights...close dance on symphony of life… having a glimpse at public places and shying away. You tend to miss all that attention and all those moments…and strange thought of getting back crosses your mind. One keeps saying to oneself this should work. We would try harder n stuff…but reality…reality is stranger than fiction. It pokes you… It hurts the most.
I don’t wanna say that one should never change one’s mind...not even trying to say if they chose different ways in life, they should follow that for the rest of their life. All I wanna say is think 100 times before you take that crucial decision of breakup…and if you regret your decision and wanna get back think 200 times. If you love someone it's not easy to.. let that person go…to imagine life without that person. After all he or she is that special one. But if you decide to do so...let that decision come after thorough thorough processing.
Try out all possible means to make it work and even then you fail, it’s time to move on. Don’t blind yourself with words like love...care...moments...romance! They sound intense…okay. These things are intense...but you need to have a reality check done. Love cannot keep you going all your life. Just like a friend of mine says ‘it's all about living together, not loving’. All you need to have is understanding...compatibility...compassion and a feeling of companionship. That’s it!
Said finally...decision is your's.
Will come with the real end later…
